De hotels

Muziek, zang en dans spelen een grote rol in de cultuur van Andorra. Het is onmogelijk dat je bij een bezoek aan Andorra nergens een groepje muzikanten tegenkomt. Jong en oud zingt en danst, vaak in de ouderwetse klederdracht. Ook de Romaanse en gotische gebouwen zijn typerend voor de cultuur van Andorra. In Andorra doet men er alles aan om het culturele erfgoed te behouden. En met succes, want ondanks alle moderne toeristenvoorzieningen zijn er nog vele historische bezienswaardigheden; van romaanse gebouwen en kunst tot middeleeuwse bruggen. In het hele land zijn deze Romaanse bouwwerken te vinden. Ook zijn er vijftig mooie kerken te bezichtigen die een goed beeld van ruim duizend jaar historie weergeven.

Diverse musea en monumenten zijn de getuigen van de geschiedenis van Andorra, zoals onder meer het huis van Areny Plandolit, of de Rossell-smederij. De oudste kerk van Andorra, de Santa Coloma, staat in de hoofdstad en dateert uit de negende eeuw. De traditionele middeleeuwse architectuur vind je terug in het Casa de la Vall (Parlement). De oudste en belangrijkste bruggen uit de middeleeuwen vind je in Sant Antoni, dels Escalls of in la Margineda. De borda is ook kenmerkend voor de Andorrese cultuur, met stenen muren en een leien dak. In deze traditionele huizen kun je terecht om traditionele gerechten te eten in Andorra.

Er is een groot aanbod van muzikale festivals in Andorra, wat laat zien dat muziek erg belangrijk is voor de cultuur van Andorra. Er is een muziekfestival in Escaldes-Engordany in juli, een festival van klassieke muziek in Ordino in oktober, en Andorra la Vella heeft een muziek- en dansseizoen dat loopt van november tot mei.

Volgens de legendes werd de staat Andorra gesticht in 805 door Karel de Grote, als dank voor de hulp van de plaatselijke bewoners bij de strijd tegen de Saracenen. Andorra is het laatste onafhankelijke overgebleven land van de ‘Marca Hispanica’. Dit zijn bufferstaten die werden gesticht door Karel de Grote om de Islamitische Moren tegen te houden. De traditie zegt dat Karel de Grote het Andorrese volk een stuk land gaf als ruil voor hun strijd tegen de Moren.

Aanvankelijk was de Bisschop van Seu d’Urgell heer over Andorra. In de 13e eeuw raakt de geestelijke overheid van Urgell in strijd met de Graven van Foix om de soevereiniteit van Andorra. In 1278 werd het conflict opgelost door het tekenen van een tweeherigheid, die inhield dat Andorra’s soevereiniteit zou worden gedeeld door de Franse machthebber van Foix (wiens titel uiteindelijk zou overgaan op het Franse staatshoofd) en de bisschop van La Seu d’Urgell, in de Spaanse regio Catalonië. Door dit verdrag kreeg het kleine vorstendom zijn huidige grondgebied en regeringsvorm.

In 1419 werd de ‘Consell de la Terra’ opgericht, een eenvoudig parlement waarin de hoofden van de belangrijkste Andorraanse families zitting hadden. Van de 16e tot en met de 18e eeuw kreeg de politieke structuur van Andorra een vastere vorm en versterkten de bovengenoemde families hun economische en politieke macht. In 1607 stonden de koningen van Navarra aan het hoofd. Later, onder de Franse koning Hendrik IV, werden het Franse staatshoofd en de Bisschop van Urgell door middel van een bevelschrift aangesteld als co-prinsen van Andorra.

In de 18e eeuw verbeteren de economische en sociale omstandigheden van de Andorranen en neemt het aantal inwoners door immigratie toe. In de periode 1812–1813 annexeerde het Franse Rijk Catalonië en verdeelde het in vier departementen. Andorra werd ook bij het Franse Rijk gevoegd en was deel van het district Puigcerdà (departement van Sègre).

In 1933 bezette Frankrijk Andorra, vanwege sociale onrust voor de verkiezingen. De onrust had te maken met een volksbeweging die de kiesconcessie wilde uitbreiden. Op 12 juli 1934 riep de avonturier Boris Skossyreff zich in Urgel uit tot Boris I, soevereine prins van Andorra en verklaarde gelijktijdig de oorlog aan de bisschop van Urgell. Hij werd door de Spaanse autoriteiten op 20 juli gearresteerd en uiteindelijk uit Spanje verdreven. Tussen 1936 en 1940 werd een Frans detachement in Andorra gelegerd om invloeden van de Spaanse Burgeroorlog en Franco’s Spanje buiten te houden. In 1958 sloot Andorra vrede met Duitsland. Andorra stond tijdens de Eerste Wereldoorlog aan de zijde van de Entente maar was vergeten bij het Verdrag van Versailles en was dus, juridisch gezien, nog steeds in oorlog met Duitsland.

Vanwege de relatieve isolatie van het land heeft Andorra’s bestaan zich buiten de hoofdstroom van de Europese geschiedenis afgespeeld, met weinig banden met andere landen. Dit wijkt erg af van Spanje en Frankrijk. Tegenwoordig echter hebben de bloeiende toeristenindustrie, in samenhang met de ontwikkelingen op het gebied van vervoer en communicatie, het land uit zijn isolement gehaald en werd het politieke stelsel in 1993 grondig gemoderniseerd.

Tot 1993 hadden de bisschop van Urgell en de president van de Franse Republiek, Co-vorsten genoemd, samen de macht over Andorra. Sinds 14 maart 1993 is Andorra een onafhankelijke staat, met een eigen grondwet, zonder het bestuur van de Co-vorsten.
Eind 2004 kwam de regering van Andorra met de Europese Unie overeen om in 2005 een belasting in te voeren op rente over buitenlandse spaartegoeden. Hierdoor stond niets een verdere monetaire samenwerking met de EU meer in de weg en ook op politiek gebied is Andorra als niet-lid toch sterk verbonden met de EU. Het gebruikt de euro als betaalmiddel, maar slaat geen eigen munten. Voor de invoering van de euro waren de Franse franc en de Spaanse peseta beide wettig betaalmiddel. Vanaf 2005 bestaat de regering uit leden van de Liberale partij van Andorra, met Albert Pintat als premier.